|
11 / 4 / 1398برچسب:, :: 1 AM :: نويسنده : اميد
همین که مینویسم و به واژه میکشم تو رو
دوباره بار غم می شینه روی شونه های من
همین که می شکفی مثه یهگل میون دفترم
دوباره گرمی لبات رو بار گونه های من
همین که میری از دلم قرار آخرم میشی
دوباره زخم می خورم دوباره باورم میشی
همیشه کم میارمت همیشهکم میارمت
نمیشه که نبارمت
همیشه کم میارمت همیشهکم میارمت
نمیشه که نبارمت
نمیشه که نبارمت
گریه فقط کار منه تو اشکاتو حروم نکن
به واژه ای نمی رسی این جوری پرس و جو نکن
فاصله ها ماله منم تو فاصله نگیر ازم
بمون که باورت بشه گریهنمیشه سیر ازم
همیشه کم میارمت همیشهکم میارمت
نمیشه که نبارمت نمیشه که نبارمت
همیشه کم میارمت همیشهکم میارمت
نمیشه که نبارمت نمیشه که نبارمت
همین که مینویسم و به واژه میکشم تو رو
دوباره بار غم می شینه روی شونه های من
همین که می شکفی مثه یهگل میون دفترم
دوباره گرمی لبات رو بار گونه های من
همین که میری از دلم قرار آخرم میشی
دوباره زخم می خورم دوباره باورم میشی
همیشه کم میارمت همیشهکم میارمت
نمیشه که نبارمت
همیشه کم میارمت همیشهکم میارمت
نمیشه که نبارمت
نمیشه که نبارمتنظرات شما عزیزان: 
 |
|||||||||||
تبادل
لینک هوشمند
